Beroemd, in ieder geval bij mij, zijn de fancyfairs die in het verleden ieder jaar werden georganiseerd bij Oranje Nassau's Oord, vroeger een Koninklijk Paleis en tegenwoordig een verpleeghuis. Ik ging vele jaren daar naar toe op mijn brommertje via het zwarte pad ( je weet wel het pad met de witte wieven).
Op de fancyfair en precies bij de witte leeuwen ontmoet ik een heel mooi en leuk meisje uit Renkum, de liefde vond haar weg. Ik ben nog heel wat keertjes op mijn brommertje richting Renkum en terug gereden via het Zwarte Pad, dat snap je wel, en later met de fiets en auto vol kindertjes.
De ritten met het brommertje blijft me altijd bij, nostalgie. Het brommertje, een Thomos, was zelf bij elkaar gespaard met hard werken bij bakker Rooseboom op de markt en schoonmaken bij de slachterij Stroombergen in Ede en kostte, zoals ik mij herinner rond de 300 gulden.
Regelmatig viel mijn brommertje plots uit, dan was de sproeier verstopt en moest ik die schoonmaken om verder te kunnen crossen naar huis of naar mijn meissie. Maar ja, hoe doe je dat in het pikkedonker. Want er was geen verlichting op het Zwarte Pad. En dan die sfeer die daar hing en hangt, het is doodstil, je kijkt om je heen bij ieder klein geluidje wat je hoort, maar het enige wat je kunt zien zijn de statige eiken en de takken van het struikgewas dichtbij. Soms was het volle maan en kon je iets meer zien. Vaak schrok ik me kapot van een geluidje van denk je o, het is maar een konijn, maar het kan ook wat anders zijn: een dief in de nacht die zijn buit heeft verstopt achter die bosjes daar en mij heeft gezien en op me afkomt om mij af te rossen. Met een witte inbrekers trui, zo sluipt het gemakkelijk in je gedachten.
Want het kan ook best een wit wief zijn, want van horen zeggen waren die rond aan het zwarte pad. Eng hoor! Ik loop maar gauw door met mijn brommertje aan de hand. Het is nog heel ver naar de eerste lantaarnpaal op de weg naar huis, want je hebt licht nodig om het brommertje weer aan de praat te krijgen. Gelukkig loop ik naar beneden, het Zwarte Pad loopt vanaf Renkum omhoog en daarna een heel eind naar beneden richting Wageningen. Onderweg probeer ik nog tig maal de brommer aan te duwen, al was het alleen maar om de stilte te doorbreken en geen wit wief tegen te komen.
Eindelijk ben ik bij de lantaarnpaal na een half uur lopen. Ik kan de sproeier eindelijk schoonmaken, altijd een schroevendraaier bij me, gelukkig. Na de zoveelste keer weet je precies hoe het moet.
Snel weer starten en met 60km per uur (dat hoef je tegenwoordig niet meer te doen) naar huis, de Geertjesweg is gelukkig verlicht mocht dit vervelende euvel zich nog een keer herhalen!
Vader en moeder liggen al op bed, dus zachtjes! Ik smacht meteen alweer om met mijn brommertje richting Renkum te zoefen, mijn vlammetje wacht op mij!
Lees meer over de de leeuwen onder de drie foto's!
Wat weet jij over de leeuwen bij Oranje Nassau's Oord? Niets? Lees dan verder.
Eind 1902 werden de Leeuwen van Oranje Nassau's oord geschonken door de terracotta fabriek Paul Eugen Martin aan de gemeente Zeist. Daar stonden ze tot 1928. De Stichting Oranje Nassau's Oord wilde de leeuwen wel hebben en ze verhuisden dus naar ONO, waar ze in 1930 een plaatsje kregen bij de ingang aan de kant van Renkum. We weten namelijk niet of het buitenverblijf van koningin Emma, die ONO hiervoor gebruikte, haar ingang via Renkum of via de Ritsema Bosweg in Wageningen had.
In 1954 werden de leeuwen grondig gerestaureerd en kregen een zandkleurig kleurtje. De beelden waren oorspronkelijk van terracotta, maar door erge beschadigingen zijn er nieuwe gemaakt van een soort glasfiber.
De leeuwen zijn ook nog een poosje van hun oorspronkelijke plaats verdwenen, gelukkig zijn de leeuwen sinds 2020 weer terug bij de ingang, ze stonden een paar jaar bij het hertenkamp van ONO. Gelukkig staan ze nu weer op de plek waar ze horen, ze zijn weer teruggeplaatst waar ze op 12 april 1930 geplaatst zijn.
De leeuwen zijn te bewonderen, Vakantie in Wageningen ligt er niet zover vanaf, een kwartiertje fietsen schat ik. Kun je meteen een bezoekje brengen aan de Ommuurde tuin of restaurant Campman, echt een bezoekje waard.
Toch nog wat foto's, het is daar zo mooi! De oprijlaan, een foto richting Restaurant Campman en links van de oprijlaan de Ommuurde tuin.